Dołączyłem do niej i wypuściłem Garetha z Pokeballa. On chyba nie zamieni się w parę, nawet w taką pogodę. Spojrzałem w niebo, czy faktycznie nadchodzi burza czy po prostu gdzieś się jakiś Snorlax wywalił. Przy okazji rozglądałem się za nowymi Pokemonami (każde wzmocnienie da mi większe szanse na rozgromienie tego kolesia z Magmarem). W sumie średnio interesowała mnie pogoda, bo z cukru nie jestem, a nawet w przypadku oberwania chmury, mieliśmy dobre schronienie.

-Możliwe jest jednak to, - pomyślałem chwilę później - że ktoś się zbliżył do nas wystarczająco blisko i teraz czyha na odpowiednią chwilę, aby zaatakować.
Nie traciłem czujności, ale uspokoiłem się i ułożyłem się wygodnie w pobliżu mojej towarzyszki. Gareth w ogóle mi nie przeszkadzał, przeciwnie. To, że pozwolił sobie na takie coś oznacza, że naprawdę mi ufa. Zaufanie to jedna z najważniejszych rzeczy podczas treningów i walk z innymi trenerami.
-Ciekawe, co to było? - zapytałem samego siebie.

-Cholera! - powiedziałem - Jak mogłem dać się tak złapać! I na dodatek rozdzielili nas! Nie daruj! - zakończyłem kopiąc w nogę stołu.
Po odzyskaniu trzeźwości umysłu rozejrzałem się w poszukiwaniu rzeczy, które mogłyby się przydać do ucieczki z tego ponurego miejsca. Wyglądało jak więzienie albo sala szpitalna, chociaż po charakterze tych dwóch panów obstawiałbym to pierwsze. Kto mógł to zrobić? Może ten facet z Magmarem? Nie. On próbowałby załatwić nas osobiście, a nie przez pośredników. Usiadłem na łóżku, może jeśli się skupię, przyjdzie mi do głowy jakieś rozwiązanie z tej beznadziejnej sytuacji.

Wstałem, otrzepałem spodnie i powiedziałem do gościa:
-Kusząca propozycja. Wiem kim jesteś i jaką masz siłę, więc chętnie przyłączę się do ciebie, jednak najpierw chciałbym się dowiedzieć, co twoi podwładni zrobili z moją przyjaciółką.
Nie obchodziło mnie to, że Giovanni jest szefem Teamu Rocket, jednej z największych organizacji przestępczych w świecie Pokemonów. Interesowała mnie jedynie zemsta na tym kolesiu, który zniszczył nasze dotychczasowe życie.

Widziałem, że Rukia nie jest skora do rozmowy z Giovannim, więc postanowiłem ją wyręczyć:
-Ja nazywam się Kaien, a ona Rukia. Mamy być Łowcami, tak? Powiedz, co mamy robić i co otrzymamy w zamian.
Zdawałem sobie sprawę, że moja towarzyszka nie będzie podchodziła do tej pracy z zapałem, ale cóż. Szef pokemonowej mafii ma na pewno wystarczająco dużą moc, aby pomóc mi w zemście. Dziewczyna też nie będzie pokrzywdzona, bo za łapanie stworków dla organizacji przestępczych, Łowcy dostają spore wynagrodzenie, zwłaszcza za te rzadsze.

Skinąłem głową w kierunku Rukii, a następnie zwróciłem się do Giovanniego:
-Nieźle. Kiedy zaczynamy?
Nie zależało mi specjalnie na jakiejś tam nagrodzie, ile by nie była warta (chociaż kasa lub jakieś rzadkie Pokemony byłyby miłym bonusem). Zależało mi jedynie na tym, aby Team Rocket pomógł mi w mojej zemście. Mam nadzieję, że moja towarzyszka nie ma mi za złe tego, co zrobiłem i również wesprze mnie w trudnych chwilach.

Rozejrzałem się po okolicy, aby zapamiętać parę szczegółów odnośnie tego miejsca. Odkupienie takiego budynku musiało wiązać się z dużymi kosztami, ale czym jest milion lub dwa dla takiego człowieka jak Giovanni. Po przebraniu się zacząłem oglądać otrzymany od syna bossa gadżet. Wielokrotnie widziałem takie w telewizji, kiedy mówili o kłusownictwie, ale sam w sobie nie wyglądał zbyt groźnie.
-Hej, Silver tak? - zagadnąłem chłopaka - To jakie jest nasze pierwsze zadanie? Chyba nie dostaliśmy tego wszystkiego, aby stać przy drzwiach i nic nie robić?

-Masz to jak w banku - powiedziałem do chłopaka i ruszyłem razem z moją towarzyszką w stronę lasu Eterna.
Ciekawe po co Zespołowi R takie pospolite Pokemony jak Buizel czy Gligar? Ich wyższe formy - Floatzel i Gliscor są na pewno potężniejsze, ale to chyba nadal mija się z celem Teamu Rocket. Przecież formy podstawowe nie pomogą im w przejęciu władzy nad światem, a ludzie jak Giovanni nie zajmują się trenowaniem słabych, tylko łapaniem silnych stworków. W sumie nie ma co się nad tym zastanawiać. My pomagamy im, oni pomagają nam, taki był układ.
-Rukia - zagadnąłem przyjaciółkę - Co zrobili z tobą, zanim się ponownie spotkaliśmy? Nie dręczyli cię?

Wywnioskowałem, że jak jest okazja, to trzeba go złapać! Jest jedynm z dwóch Pokemonów na naszej liście, a im szybciej skończymy zadanie, tym lepiej. Na razie nie próbowałem wymuszać na Rukii odpowiedzi na moje wcześniejsze pytanie, bo jeśli faktycznie zrobili z nią to, co miałem w tej chwili na myśli, to też bym wolał o takim czymś nie mówić. Zakradłem się bliżej i schowałem za jednym z pagórków tak, żeby łasica mnie nie zauważyła, a następnie wymierzyłem w Pokemona swoim zamrażaczem i aktywowałem gadżet. W razie jakichś problemów, miałem w ręce Pokeball Garetha. Duch zna Hipnozę, więc gdyby coś się nie udało, to mógłbym szybko naprawić mój błąd.

-Dobra, Gligar jest twój - powiedziałem.
Byłem dość zaskoczony, że Rukia tak entuzjastycznie podeszła do tego zadania. Sądziłem, że będzie starała trzymać się na uboczu i czekać aż wszystko będzie gotowe. Była to jednak miła niespodzianka, ponieważ wiedziałem, że nie ma mi za złe tego, że ją w to wciągnąłem. W ręce nadal ściskałem Pokeball Garetha, gdyż Las Eterna jest pełen dzikich Pokemonów i to nie tylko tych, których szukamy.

-Jak nie da się inaczej, to trzeba przejść przez ten ul - powiedziałem zdecydowanie - Ja mam Garetha, ty masz Cryogonala, więc bez trudu powinniśmy sobie z nimi poradzić. Poza tym, może uda się złapać Vespiqueen jako bonus. Twój stworek jest typu lodowego, więc bez problemu powinien sobie poradzić z obstawą królowej, natomiast Gastly zna Hipnozę. Nie ma problemu.
Obawiałem się początkowo przejścia przez ul, ale zdałem sobie sprawę, że jest on jedynie jedną z wielu przeszkód, jakie będziemy musieli pokonać w czasie naszych misji, więc lepiej się przyzwyczaić.

-Przepraszamy - powiedziałem z udawaną uległością - Podróżowaliśmy właśnie, kiedy na naszej drodze stanął twój piękny ul. Niestety, nie można go było w żaden sposób obejść, więc po długiej wewnętrznej walce postanowiliśmy przejść przez niego wiedząc, że pszczoły są zwykle pomocne i nie będą miały za złe. Nasz marsz przez wasze tereny przerwała drobna przeszkoda - miód. Przykleiliśmy się, ale jeśli tylko uda nam się wydostać, to opuścimy to miejsce najszybciej jak się da.
Rukii dałem potajemnie znak, aby przygotowała Cryogonala, ponieważ jeśli się odkleimy, to miałem zamiar złapać królową jako premię, a jej podwładni na pewno nie będą z tego powodu zachwyceni.